WZORZEC RASY FCI
 SAMOYED - SAMOIEDSKAÏA SABAKA (212)

Ilustracje (wkrótce) © Paulina Adamska, The Glow Of The Snowy Star Samoyeds.  Zabraniamy kopiowania bez naszej wiedzy i zgody!

 Wzorzec FCI nr 212 /07. 10.2019/, wersja angielska
SAMOYED
(Samoiedskaïa Sabaka)

TŁUMACZENIE: Olga Jakubiel.
POCHODZENIE: Północna Rosja i Syberia.
PATRONAT: Nordic Kennel Union (NKU).
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 07. 10.2019.
UŻYTKOWOŚĆ: Pies zaprzęgowy i do towarzystwa.
KLASYFIKACJA F.C.I. : Grupa 5 Szpice i psy ras pierwotnych. Sekcja 1 Nordyckie psy zaprzęgowe. Bez prób pracy.

ZARYS HISTORII RASY: Nazwa „samoyed” pochodzi od nazwy plemienia Samojedów, zamieszkujących północną Rosję i Syberię. W południowych partiach zamieszkiwanych przez siebie ziem, używali oni białych, czarnych i brązowych łaciatych psów do pilnowania stad reniferów; w partiach północnych psy były czysto białe, miały łagodny temperament i używano ich w charakterze psów myśliwskich i zaprzęgowych. Samoyedy żyły blisko swoich właścicieli, a nawet sypiały wewnątrz ich szałasów i pełniły rolę „grzejników”. W 1889 roku, brytyjski zoolog Ernest Kilburn Scott, spędził trzy miesiące wśród Samojedów. Wracając do Anglii przywiózł ze sobą brązowego psa o imieniu Sabarka. Później importował z zachodniej części Uralu kremową sukę o imieniu Whitey Petchora oraz śnieżnobiałego psa o imieniu Musti z Syberii. Te psy, wraz z psami przywiezionymi przez badaczy, dały początek zachodniemu typowi samoyeda. Pierwszy wzorzec rasy powstał w 1909 roku w Anglii.

WRAŻENIE OGÓLNE: Średniej wielkości, elegancki biały arktyczny szpic. Wizualnie sprawia wrażenie silnego, wytrzymałego, pełnego wdzięku, prężnego, dostojnego i pewnego siebie. Wyraz samoyeda, zwany „uśmiechem samoyeda”, jest wynikiem połączenia kształtu i usytuowania oka z nieco uniesionymi kącikami warg. Płeć powinna znajdować wyraźne odbicie w wyglądzie psa.

ISTOTNE PROPORCJE: Długość tułowia przekracza o ok. 5% wysokość w kłębie. Głębokość tułowia stanowi nieco mniej, niż połowę wysokości w kłębie. Długość kufy odpowiada mniej więcej długości czaszki.

USPOSOBIENIE/TEMPERAMENT: Przyjacielski, otwarty, czujny i aktywny, o bardzo słabym instynkcie łowieckim. Pod żadnym pozorem nie może być płochliwy, ani agresywny. Bardzo towarzyski; nie nadaje się do roli psa stróżującego.

GŁOWA: Mocna i klinowata.
OKOLICA MÓZGOCZASZKI:
Czaszka : Widziana z przodu oraz z profilu – bardzo nieznacznie wysklepiona. Najszersza między uszami. Między oczami nieco uwidacznia się bruzda.
Stop: Wyraźnie, ale nie przesadnie zaznaczony.
OKOLICA TWARZOCZASZKI:
Nos: Dobrze rozwinięty, preferowany czarny. W pewnych porach roku pigment nosa może zblednąć do odcienia zwanego „zimowym nosem”; jednakowoż, na brzegach nosa zawsze musi pozostawać ciemny pigment.
Kufa: Mocna i głęboka, długości w przybliżeniu odpowiadającej długości czaszki, stopniowo zwężająca się w kierunku nosa; nie może być ani bekasia (spiczasta), ani ciężka i graniasta. Grzbiet nosa prosty.
Wargi: Ściśle przylegające, czarne, raczej wydatne. Kąciki warg nieco uniesione, tworzące charakterystyczny „uśmiech samoyeda”.
Szczęka i żuchwa oraz uzębienie : Regularny i pełny zgryz nożycowy. Zęby, szczęka i żuchwa silne. Prawidłowe uzębienie.
Oczy: Ciemnobrązowego koloru, dobrze osadzone w oczodołach, rozstawione dość szeroko, nieznacznie skośne, migdałowego kształtu; o „śmiejącym się”, miłym, czujnym i inteligentnym wyrazie. Obwódki oczu czarne.
Uszy: Proste, dosyć małe, grube (mięsiste), trójkątne, nieznacznie zaokrąglone na końcach. Powinny być ruchome; osadzone wysoko. Szeroko rozstawione ze względu na szerokość czaszki.

SZYJA: Mocna, średniej długości, dumnie noszona.

TUŁÓW: Długości nieznacznie przekraczającej wysokość w kłębie; głęboki i zwarty, lecz giętki.
Kłąb: Wyraźnie zaznaczony.
Grzbiet: Średniej długości, umięśniony i prosty; u suk nieco dłuższy, niż u psów.
Lędźwie: Krótkie, bardzo mocne i dobrze wysklepione.
Zad: Pełny, silny, umięśniony, nieznacznie opadający.
Klatka piersiowa: Szeroka, głęboka i długa, sięgająca niemal do łokcia. Żebra dobrze wysklepione.
Dolna linia : Umiarkowanie podciągnięta.

OGON: Osadzony dosyć wysoko. U psa podekscytowanego i w ruchu, ogon zagięty jest od nasady ku grzbietowi lub noszony na bok; w spoczynku może zwisać, sięgając stawu skokowego.

KOŃCZYNY:
KOŃCZYNY PRZEDNIE:
Wrażenie ogólne: Dobrze usytuowane i umięśnione, o mocnym kośćcu. Widziane z przodu – proste i równoległe.
Łopatki: Długie, mocne, ukośnie ustawione.
Ramię: Ukośne i przylegające do tułowia. Długość w przybliżeniu odpowiada długości łopatki.
Łokieć: Przylegający do tułowia.
Nadgarstek: Mocny, lecz giętki.
Śródręcze: Nieznacznie ukośne.
Przednie łapy: Owalne, o długich palcach, elastyczne i ustawione prosto do przodu. Palce wysklepione, nie przesadnie zwarte. Elastyczne opuszki.
KOŃCZYNY TYLNE:
Wrażenie ogólne: Widziane od tyłu – proste i równoległe, o bardzo silnej muskulaturze.
Udo: Średniej długości, dosyć szerokie i umięśnione.
Kolano: Dobrze kątowane.
Stawy skokowe: Nisko nad podłożem, dobrze kątowane.
Śródstopie: Krótkie, mocne, ustawione pionowo i równolegle.
Tylne łapy: Takie same, jak przednie. Szczątkowe palce powinny być usunięte (z wyjątkiem krajów, gdzie jest to zakazane).

CHÓD/RUCH: Energiczny, swobodny i niestrudzony, z długim wykrokiem. Dobry wykrok kończyn przednich i dobra akcja kończyn tylnych.

SZATA:
WŁOS: Obfity, gruby, elastyczny i gęsty polarny włos. Samoyed jest psem o podwójnej okrywie włosowej, z krótkim, delikatnym i gęstym podszyciem i dłuższym, twardszym, prostym włosem okrywowym. Szata, zwłaszcza u psów, powinna tworzyć – obramowującą głowę – kryzę wokół szyi i ramion. Na głowie i przedzie łap, włos jest krótki i gładki. Na zewnętrznej stronie uszu krótki, uniesiony i gładki. Wnętrze uszu powinno być mocno owłosione. Z tyłu ud szata tworzy portki. Między palcami powinny rosnąć włosy ochronne. Ogon powinien być obficie okryty włosem. U suk szata jest często krótsza i ma delikatniejszą strukturę, niż u psów. Szata prawidłowej struktury powinna mieć specjalny połysk.
MAŚĆ: Czysto biała, kremowa lub biało-biszkoptowa (kolor podstawowy – biały, z nielicznymi biszkoptowymi znaczeniami). Nigdy nie powinna sprawiać wrażenia blado brązowej.

WIELKOŚĆ:
Wysokość w kłębie: Idealna wysokość: psy – 57 cm, z tolerancją 3 cm (powyżej i poniżej); suki – 53 cm, z tolerancją 3 cm (powyżej i poniżej).

WADY: Wszelkie odstępstwa od wyżej wymienionych cech należy uznać za wady, których ocena powinna być proporcjonalna względem ich stopnia i zasięgu.
• Widoczne wady w budowie.
• Lekki kościec.
• Nie samcze psy i nie sucze suki.
• Zgryz cęgowy.
• Żółte oczy.
• Miękkie uszy.
• Beczkowata klatka piersiowa.
• Podwójnie zakręcony ogon.
• Krótkie nogi.
• Beczkowata lub krowia postawa.
• Falista lub krótka okrywa włosowa na całym ciele; długa, miękka lub lejąca szata.
• Nieufność.

POWAŻNE WADY:
• Wyraźnie niedopigmentowane obszary na obwódkach oczu
lub wargach.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
• Agresja lub nadmierna bojaźliwość.
• Niebieskie lub różnokolorowe oczy.
• Przodozgryz, tyłozgryz.
• Nie stojące uszy.
• Kolor szaty inny, niż dopuszczony przez wzorzec.

Każdy pies, przejawiający fizyczne lub psychiczne nieprawidłowości, powinien zostać zdyskwalifikowany.

Uwaga: Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie opuszczone do moszny.